Langzaam voel ik mezelf dieper en dieper in de blubber zakken. En alhoewel ook aan mij de Wim Hof methode niet voorbij is gegaan, zorgt het idee dat ik met een watertemperatuur van hooguit 5 graden tot aan mijn nek vast kom te zitten in veengrondmoeras er toch voor dat het lachen snel overgaat in een soort schaapachtig hinnikend ‘Hellup…ohhh hellup …..’.
De fotograaf klikt nog even moedig door. Dan krijgt ze door dat haar model toch wel erg snel ‘krimpt ‘en gooit ze haar camera terzijde. Met haar frêle lijfje en bolle buikje loopt ze -zoals alleen zwangeren dat kunnen- als een blijmoedige eend op weg naar lonkend kroos, mijn kant op. Het moeras onder mijn voeten lijkt oneindig en biedt geen enkel houvast. Het trappelen maakt het alleen maar erger en ik laat mezelf wat richting de waterkant vallen. Godzijdank halen mijn vingers de beschoeiing nèt; gered van een definitieve ondergang in het moeras. Ik zou willen dat ik zou kunnen schrijven dat ik een soort Stervende Zwaan danste in mijn witte outfit, maar eerlijkheidshalve had ik meer de sierlijkheid van een olietanker die vast was komen te zitten in het Suezkanaal.
U vraagt zich misschien af, hoe heeft het zo kunnen gebeuren.
Ik neem u graag mee.
Voor de nieuwe website van BFC Compassionate Care & Mindful Medicine moesten er nog een paar portretfoto’s van mij worden gemaakt en in de voorbespreking met de fotograaf zeg ik tegen haar:
“Ik wil het anders. Ik wil niet van die cliché foto’s die alleen maar zachtheid en sereniteit uitstralen. Daarbij sta ik vaak tuttig en juffig op foto’s en dan lijkt het net of ik naar een vreemde mevrouw kijk. Mindfulness en compassie zijn tenslotte ook niet alleen maar kalm en vriendelijk; het gaat ook over met je poten in de klei staan, over de moed om te blijven bij wat lelijk, moeilijk of pijnlijk is en daar onderzoekend te blijven. Het gaat over echt helemaal aanwezig zijn en je hart te blijven openen; ook als je spreekwoordelijk aan het modderen bent. En nou dacht ik…”, vervolg ik, “wij wonen in een veengebied met van die slootjes met hele zwarte modder. Zou het niet een idee zijn als ik daar tot aan mijn kuiten in ga staan in witte kleding, zodat het zwarte water iets optrekt in mijn witte kleding en dat jij van die artistieke foto’s maakt? … Zoals de Boeddha al zei: “No Mud No Lotus.”
Dit was ongeveer 3 maanden voor de daadwerkelijke fotoshoot; zo ongeveer in oktober…. Inmiddels was het januari. Ik had me netjes aangekleed voor de sessie en tijdens de koffie bespreken de fotografe en ik nog een keer welke foto’s we allemaal zullen maken. Wat ik al weer was vergeten, was zij niet vergeten. “En, zegt ze, zullen we dan op het laatst die foto’s in de sloot maken?” Ik spartel nog even tegen, want moet ’s middags ergens een praatje houden en de kleuren en geuren van veenslootjes blijven lang in je poriën hangen, maar ik wil ook niet de flauwste zijn ….
Ik hang dus aan mijn vingers aan de rand van de beschoeiing.
En ik weet niet of u wel eens heeft geprobeerd om uzelf boven uw macht op te duwen, terwijl u tot uw middel vast zat in veenmoeras (zeg alsjeblieft dat u die ervaring ook heeft), maar ik kan u verzekeren dat het aan te raden is hiervoor eerst een half jaar de sportschool te bezoeken. Met geen mogelijkheid krijg ik beweging in het geheel. Inmiddels staat de fotograaf in haar broek te piesen van het lachen -dat schijnt in heel ernstige situaties wel meer mensen te gebeuren- en ook ik houd het niet meer droog. “Trekken”, roep ik proestend, “trekken!”. De fotografe zet zich schrap, billen naar achteren, grijpt mij bij mij schouders en gooit haar hele gewicht (wat niet zoveel is, maar toch) in de strijd. Het mag nog niet baten. “Oh help”, gil ik benauwd, “het zal toch niet zo zijn dat we straks een buurman met zijn trekker erbij moeten halen of nog erger, dat ik door de brandweer uit de sloot getakeld moet worden?!”
“Het is erop of eronder”, denk ik nu. “Geen stervende zwaan misschien maar deze olietanker is wel danseres geweest…”Ik spits mijn rechtervoet, trek hem recht uit de blubber naar boven en doe een klassieke ‘développé’ en … het lukt….: mijn rechterhiel ligt nu op de kade. De redding lijkt nabij. Maar ja, als een gewicht op een nog kleiner steunvlak komt te rusten, begrijp u wel wat er gebeurt …. Langzaam maar gestaag zakt mijn linkervoet nog verder naar beneden en kom ik -om in ballettermen te blijven- in een spagaat te staan. Bijna hysterisch roep ik nu naar de fotograaf: “Samen kunnen we het! Trekken! Nog even, we zijn er bijna!” Zij trekt, ik duw en op een zeker moment gooi ik mijn romp naast mijn voet aan wal. Als een soort gestrande zeeleeuw lig ik nu op de kant; maak ook ongeveer datzelfde geluid met mijn lachen. De fotografe houdt met twee handen haar buik vast; terwijl haar kind van binnen door elkaar wordt geschud.
En eerlijk is eerlijk; het plezier en het schaterend lachen waren als twee lotussen.
NO MUD NO LOTUS
We willen allemaal gelukkig zijn. Over de hele wereld begeleiden spirituele leraren mensen naar een gelukkiger leven en wekelijks komen er nieuwe zelfhulpboeken op de markt die gewijd zijn aan ‘de sleutel tot geluk’. Op social media worden geluk en successen meer en ruimhartiger gedeeld dan ons onhandig menselijk ‘gemodder’ en ons verdriet en teleurstelling. Daarom kan nog wel eens het gevoel ontstaan dat we iets fout doen als we ons niet zo gelukkig voelen. Niets is minder waar! Om geluk te kunnen vieren is het niet nodig dat elke vorm van lijden afwezig is.
Wanneer we leren om bij elke ervaring aanwezig te zijn met een open hart en een heldere mind; zowel bij geluk als bij pijn en verdriet, leren we om het leven te omarmen zoals het komt en gaat en precies daarin is ons diepe geluk gelegen. Geluk en lijden zijn niet afgesneden van elkaar; ze zijn onlosmakelijk verbonden. Wanneer we leven vanuit de aanname dat we om gelukkig te zijn zoveel mogelijk stress, pijn en verdriet moeten vermijden, zullen we hyperalert worden en gespannen; we worden angstig en durven niet meer spontaan en vrij te leven.
Mindfulness maakt geen onderscheid tussen ervaringen. Wanneer mindfulness aanwezig is, in hoe we ervaringen ontmoeten van moment tot moment, voelen we nog steeds blijdschap, verdriet, boosheid, verlangen, angst en alle andere kleuren van het spectrum, echter tegelijkertijd zullen we ruimte om de ervaring heen ervaren. We zullen weten op een diep niveau dat alle ervaringen komen en gaan, dat we meer zijn dan de gevoelens van dat moment. Zo kunnen lijden en geluk naast elkaar bestaan en door elkaar heen bewegen. Mindfulness ín een ervaring is bevrijdend en geeft rust.
Being Free and Connected
Met heel veel dank aan de fantastische fotograaf Wiebrig Krakau, die niet alleen fantastische foto’s maakt, maar ook wist te voorkomen dat ik voor altijd in het moeras verdween.
